วันนี้ช่วงระหว่างกิจกรรมเต้นกับโอโช่ หลังจากทำโยคะหัวเราะ
หลับตาเห็นโรงละครที่สนุก ครื้นเครง คนเยอะมากกก
คนมากมายหลากหลาย แตกต่างกัน
และในคนคนเดียวกันก็หลากหลายอารมณ์ ในแต่ละช่วงเวลา
บางที..อยากอยู่บนเวที
บางที..พยายามอยากเป็นตัวเอก
บางทีเป็นตัวเอก..ในตัวเองอยู่แล้ว
บางทีก็ขอ..แค่เป็นส่วนหนึ่งเท่านั้นพอ
บางที..เป็นผู้ดูละคร ปล่อยใจไปกับศิลปะ ไม่มีถูกผิด
บางที..ดูแล้วชอบตัดสิน มีอารมณ์ร่วม มันต้องอย่างนั้นอย่างนี้สิ
บางที..ดูแล้วเผลอตัดสิน แม้ไม่อยากตัดสิน
บางที..อยากเป็นผู้สร้าง ผู้กำกับ เอาผลงานดี ๆ ของตัวเองแสดงสู่ท่านผู้ชม
บางที..อยากเป็นผู้เขียนบท ให้ทุกคนทำตาม
บางที..อยากปล่อยใจว่าง ๆ อึน ๆ เดินตามเค้าก็พอ
บางที..หงุดหงิด เบื่อหน่าย อยากอยู่คนเดียวหลังฉาก พักตัว พักใจ กับความวุ่นวายข้างหน้า
บางที..สนุกอยู่นะ แต่ขอหลบไปพักสักแป๊บ เดี๋ยวออกมาใหม่
บางที..ไม่สบอารมณ์ ทำไมโดนอยู่คนเดียว ไม่เล่นแล้วโว้ยย กุไปนั่งดูดีกว่า
บางที..ไม่มีบท ก็ต้องรอก่อน
ใครพลังดี ออกมาปล่อยพลัง พอเหนื่อยก็ไปพัก
ใครกำลังเหนื่อย ๆ ได้พัก เดี๋ยวก็มีพลัง
มันก็สลับผัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปเท่านั้นเอง
เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่าาา 😘😘
ปิ๊งแว้บ อยากเขียน จริงจังไปมั้ย 🤣🤣🤣🤣
#PiiPuuJapan
#พี่ปูเจแปน
มาติดตามพูดคุยกันได้ ที่นี่ และทุกแพลตฟอร์ม
👉 PiiPuu Japan 👈
ขอเป็นตัวเอกด้วยค่าาา
ตอบลบ